Categoriearchief: huizenjacht 2010

Week 52


De maandag voor Kerst was Tim aan het werk in de slagerij.
Evaline en ik aan het werk in de bakkerij.
Kees kluste nog wat thuis.
Op donderdag, na kerst maakte ik het huis lekker schoon en hebben Tim, Evaline en ik wat leuks gekocht van alle geld wat we kregen voor de kerst.
Op vrijdag werkte ik de hele dag (ochtend bij lieve vrienden, middag in de bakkerij).
Tim was alweer in de slagerij te vinden.
Evaline en Kees gingen samen lekker zwemmen!

Zaterdag was voor Evaline en mij echt de allerlaatste dag bij de bakkerij. We begonnen op tijd. Ik had voor iedereen een zakje snoep gekocht eraan een kaartje, daarop deze tekst:
“Soms neem je afscheid van iemand om te voorkomen dat je afscheid neemt van jezelf…”
“22 augustus 2018 kwam ik kennismaken met jullie. De 3 winkels in Oosterhout, allemaal verschillende collega’s. Dankjewel voor jullie vertrouwen. Voor alle verhalen, voor het delen van kennis. Voor jullie geduld om mij op weg te helpen. Graag kom ik nog eens langs, maar dan gezellig als klant. Om het snoepen van alle lekkers in de decembermaand nog even vast te houden, voor jullie allemaal een klein zakje lekkers. Alle beste wensen voor het nieuwe jaar, het ga jullie goed.”

Evaline en ik zien vanzelf wel wat 2019 voor ons in petto heeft. Nog een foto van ons samen in de winkel, een foto van Evaline haar favoriete klusje: melk opschuimen voor een latte of cappuccino. En het cadeautje wat ik had gemaakt voor alle collega’s met wie ik samen werkte.

Bezoek

WP_20151211_13_02_40_Pro
Wat een geweldige en gezellige lunch hadden we met elkaar. Natuurlijk had ik weer veels te veel lekkers gekocht! Maar ja… als familie die over is uit Australië en bij ons op bezoek komt samen met mijn schoonouders: dan kun je toch niet anders dan ze lekker te verwennen?! Wat was het fijn om complimentjes te krijgen over ons fijne huisje waar wij nu al zo lang met zo veel plezier in wonen. Inderdaad nog steeds geen dag spijt gehad van onze keuze.

Spannend

Huizenjacht wordt morgen afgesloten! We krijgen de sleutel. Spannend!!!
Als het goed is, zijn de badkamer en het toilet klaar.
Ik ben heel, heel benieuwd hoe het geworden is. De kinderen gaan mee en komen dan voor het eerst in het huis. Zaterdag willen we dan nog even naar de school lopen en het centrum in voor een paar boodschapjes. Leuk, leuk, leuk… ik heb er reuze veel zin in 🙂
Komende week is de laatste week van school hier voor de kinderen. Ik zal dan gewoon hier blijven met hen. Voor Kees is het ook nog één gewone werkweek.

Geluk

91 is ze. Haar ken ik nu 26 jaar. Bij haar in huis woonde ik op kamers. Ze liet me vrij maar hield me stiekum wel wat in de gaten. Ik was dan ook nog maar net 17 toen ik bij haar kwam. Later huurden Kees en ik samen een hele verdieping bij haar. een fantastische vrouw. Geweldig, als ik later groot ben en oud mag worden.. nou dan graag zoals zij. Fit, wijs, gezond van geest en vermaakt zich nog elke dag. Geniet van de kleine dingen. Het contact is nooit verloren gegaan en nog altijd zien we elkaar een paar maal per jaar. Ze wist nog van onze dromen om “ooit” de randstad uit te gaan. Toen ze gister het kaartje kreeg.. begreep ze het. Vandaag belde ze me direct op om eens haarfijn te horen welk verhaal er achter het verhuiskaartje schuil ging. Ja… ze wenst ons veel, heel veel geluk, en dat meent ze. Ze vraagt me om haar niet te vergeten… ik hoef niet (meer) langs te komen zoals we gewend zijn, als ik maar af en toe bel. En met een zuiver geweten beloof ik haar dat. Lieve woorden klinken na en brengen een glimlach op mijn gezicht. Zij is geweldig.

Pret-les

pretles
Hans, wat ken ik hem al lang. Ook al gauw zo een 22 jaar. Ik leerde hem kennen bij scouting. Een tijd lang was hij voorzitter van het bestuur en ik zijn notuliste. We hadden het goed samen. Gingen als bestuur een aantal maal met elkaar op vakantie, reden de sponsorfietstochten en deden nog meer leuks. Later kwamen we elkaar weer tegen en haalde hij ons naar de zwemvereniging voor de zwemlessen van Tim. Nu intussen zes jaar geleden. De laatste twee jaar gaf hij zelf Tim les en vier jaar begeleidde hij Kees in zijn groep van conditiezwemmen. Vandaag een warme handdruk. Tim mocht nog één keer kiezen wat te doen bij de les… want ja… als je mama de meester kent heb je nu eenmaal een streepje voor 🙂
Het werd een pret-les met allerlei leuke en gekke oefeningen voor zwemvaardigheid III. Een warm afscheid met een knipoog naar de toekomst… we houden contact.
Vele zwem-juf/meester-vrijwilligers kwamen nog even bij me staan, met hun gelukswensen en een weemoedig: we zullen jou missen. Ik gaf hen wat kennis over beeld-denken met handige tips voor les-geven. Ik heb de vereniging geholpen met het automatiseren van de ledenadministratie met daaraan gekoppeld de financieële administratie. Maar juist door het persoonlijk contact met hen allen voelde het afscheid goed: twee kids met een vers diploma op weg naar een nieuwe plek en mijn blij hart vol goede herinneringen gingen mee naar huis.

Afscheid

nel
Intussen ken ik haar al bijna 22 jaar.
Zij werkte 32 jaar bij de”Bernardus”.
Vandaag nam zij afscheid. Lekker uitgewerkt.
Vol trots hoorde ik de speeches en de verhalen van collega’s en bewoners. Een ieder was het er over eens: “de Bernard” gaat haar missen: mijn schoonmoeder.
Toch zal ik ook diezelfde plek gaan missen. Toen ik geboren werd, woonde oma Post er al. Wij kwamen er iedere zondag een uurtje op bezoek. Heel gewoon was dat voor ons: een bejaardenhuis. Voor Tim en Evaline is het juist niet gewoon: wij kennen er op dit moment niemand en komen er dus nooit.
Toen ik kon gaan werken, werkte ik jaren lang op de receptie van dit bejaardenhuis, in het weekend. Dat verdiende nog best flink in die tijd.
Vakantiewerk deed ik er ook, op de administratie en in de activiteitenbegeleiding liep ik er stage. Een plek waar ik dus, zo realiseerde ik mij vandaag, best heel veel en heel lang kwam.  Leuk was het om nog even mijn oude buurvrouw te ontmoeten, een vriendin-oud collega van weleer en natuurlijk tante Gemma (collega van Nel). De vehalen van Nel maakte dat ik me nog altijd een beetje verbonden voelde met de Bernardus. Vandaag een afscheid.

Afscheid nemen

blij
Langzaam aan weet hier in Lisse zo een beetje een ieder wel dat wij vertrekken.
Mama’s en papa’s zoeken me op… vertellen en delen, verwennen mij met complimentjes en vinden me dapper… dat wij dúrven te gaan. Meestal zeggen ze er bij: “jah… dat is echt een plek waar jullie thuis zullen zijn”.
Afscheid nemen vind ik moeilijk, maar met zoveel verwennerij over en weer loop ik af en toe op wolkjes.

Wil je…?

voordeur
Ja… ik wil.
Héél graag zelfs, hier dromen we al zo lang van.
Nu het zover is, steeds dichterbij komt, kan ik het al bijna aanraken.
Ja… ik wil, met heel mijn hart en ziel. Liever gisteren nog dan vandaag.
Nu even door de zure appel heen bijten: alle drukte die hoort bij verhuizen in combinatie met alle drukte die hoort bij het einde van het schooljaar, samengevoegd met flink wat extra werk voor mij voor een website.
Over een paar weken zijn deze lastige weken voorbij en gaan wij beginnen aan het grote genieten in hoofdletters 🙂

Breda

parkeerplaats
Vandaag nam Kees opnieuw een dag vrij. Had ik voor de kinderen een opvang geregeld.
Wij reden samen naar Breda. We mochten de details bepalen voor het renoveren van de woning. Kleuren, tegels en handgrepen voor badkamer, keuken en toilet. Leuk om te doen en eigenlijk wisten we al snel wat we wilden hebben.
De sleutel krijgen we wanneer de aannemer klaar is in het huis. Zo kan hij snel werken: het gereedschap blijft dan in het huis staan.
Toch zijn we nog even naar Oosterhout gereden en zijn we in de woning geweest. De sleutel daarna weer terug in Breda gebracht. We hebben er allebei geweldig veel zin in… het gaat vast heel mooi worden nu!

Vervolg queeste

huis1 huis-2
Afgelopen weekend was ik al flink verliefd geworden op deze woning. Een week lang was ik nerveus: zou ik geen blauwtje lopen? Nee hoor, juist niet. De liefde heeft zich enorm verdiept. Er is geen houden meer aan, hier wil ik samen met ons allemaal wonen. Hier wil ik alle lieve mensen om me heen ontvangen en verwennen. Hier wil ik zijn.

De woning is een huurwoning. De eigenaar is bereid deze te renoveren vóór wij er in gaan.
Een nieuw toilet beneden: we gaan zelf tegels en sanitair uitzoeken.
Een nieuwe keuken beneden: we gaan zelf tegels, aanrechtblad, kastdeurtjes, grepen, apparatuur al dan niet ingebouwd uitzoeken. Overigens wordt het een open keuken (nu is het nog een dichte keuken)
Een nieuwe badkamer: we mogen ook hier alles zelf uitzoeken en bepalen of we bijvoorbeeld wel of geen bad willen. Natuurlijk is dat uitzoeken binnen de gestelde grenzen van de eigenaar.
Per 1 juli krijgen we de sleutel en eerst gaat de eigenaar renoveren. Daar hebben ze ongeveer een maand voor nodig. De keuken zal na zes weken geleverd kunnen worden. Ondertussen mogen wij ook aan het werk in de woning (plafonds, muren, kozijnen, vloeren enzo mooi maken) Als dan de keuken geplaatst is, kunnen we in principe over.

De woning is gelegen in een heel rustige straat, met eigenlijk alleen bestemmingsverkeer.
De buurman hebben we ontmoet en heeft zelfs hun pas gerenoveerde keuken laten zien zodat wij een goed idee konden krijgen van het resultaat.
De school voor de kinderen: we hebben al een goed gesprek met rondleiding van de directeur gehad en daar gaan we nu ook alles voor in gang zetten. De kinderen mogen dan nog voor de start van de zomervakantie in Brabant (3 weken later dan onze vakantie) 3 dagen komen kijken op school.
De omgeving is fijn: vlakbij het natuurgebied van natuurmonumenten en volop gelegenheid voor sport en recreatie.
Na onze lange zoektocht hadden wij allebei sterk het gevoel dat dit de plek is waar wij nu willen zijn. Het geluid van de vogels overstemde onze stemmen en verder was er niets anders dan rust: waar wij zo heel veel van zullen gaan genieten.
Tja en ik kan er nog uren over door praten, maar dat doe ik toch maar niet. Kijk hier nog even voor alle leuke foto’s!