Bij het dromen over een grote tuin (nog voor we gingen verhuizen) beloofden we de kinderen een trampoline of schommel. Wat je beloofd moet je doen, tóch?!

Zonder speciaal doel reden we vandaag terug naar het westen. Naar opa en oma. Gewoon ff gezellig en fijn bij elkaar zijn. Het werd een heerlijke dag waarin we naast lekker lui ook nog een eindje hebben gewandeld. Na het avondeten reed ik een rustige reis terug naar hier. Onderweg tijd om te denken.
Hoe vond ik het zo daar te zijn? Bij Frans en Nel had ik het reuze fijn, maar de streek… nee ik voelde geen scheuten van heimwee.
Hoe vind ik het hier te zijn? Zo ongelooflijk bijzonder. Het huis is heel fijn. De tuin, moet beslist nog veel in gebeuren, maar is een eiland van rust en fijne energie. De mensen… ze zijn allemaal even hartelijk en open, helpen ons waar mogelijk (waar wij ze een kans willen geven) en zijn gewoon prettig gezelschap.
Het ene moment ben ik samen met de kinderen vakantie aan het vieren. Het andere moment maak ik het huis netjes voor die mensen die een kijkje komen nemen. Dan weer ben ik steun en toeverlaat, klusmaatje voor Kees. Nee.. van een ritme kan ik nog niet echt opaan, maar dat komt over drie weken wel als de kinderen naar school gaan.
Tussen door zoek ik niet zo heel vaak meer naar spulletjes en kan ik in de buurt de weg steeds beter vinden. Ja… het is hier goed toeven.

Vier weken lang stond deze tent in de tuin van ons nieuwe huis.
3 Juli, de eerste dag dat we hier waren, hebben we hem opgezet.
De eerste weken woonden we er in.
De laatste weken was het een fijne opslagplek.
De tent was zijn gewicht in goud waard voor ons.
Gisteravond hebben we hem afgebroken: een mijlpaal bereikt.
De komende dagen zal ik vast veel vertellen over de renovatie van onze woning.
Voor vandaag duik ik terug in regelzaken, boodschappen en tijd voor de kinderen.