Gisteren was er een klein beetje regen. Tim besloot uit zich zelf de woonkamerdeur dicht te gaan doen, want immers de regen zou binnen ook nat maken. Hij deed de handdoek op zijn hoofd en ging dapper de regen in. Ik moest zo verschrikkelijk lachen dat ik het bijna in mijn broek deed. Hij ging nog een keer de tuin in voor het opruimen van zijn speelgoed, deed weer die doek op zijn hoofd. Echt, dit voorbeeld hebben wij hem nooit gegeven.
Vandaag de vreemde eitjes. De foto staat bij het vorig stukje. Vanmorgen zag ik deze eitjes bij het verplaatsen van de afvalbak buiten. Ik heb geen idee wat voor een eitjes het zijn, weet jij het? Laat het me dan weten zodat ik er goed voor kan zorgen! Want dit maal konden we zelfs niet goed op internet terugvinden.

Met grote verbazing zie ik dat het stukje in categorie “algemeen” vandaag nummer 200 heeft. Dat ik het zo snel bij elkaar zou schrijven had ik zelf niet verwacht. In mijn eerste stukje schreef ik: Heel regelmatig tja, wat is regelmatig… elke dag schrijven? Eén keer in de week? Dat zal de tijd wel gaan uitwijzen… Het was 22 april en nu 5 maanden later heb ik regelmatig meer dan één stukje per dag geschreven. Op 7 en 9 augustus was er geen stukje, het was in de week waarin we met vakantie waren. Ik had toen wel voor een paar dagen een stukje klaar gezet van te voren, maar niet voor die 2 dagen.
Ik vind het schrijven heel erg leuk: goed nadenken of het niet te langdradig wordt… of de ander het wel begrijpt zoals ik het bedoeld heb en… het liefste met een vrolijke noot er door heen. Zoals bovenaan al staat: had ook vandaag weer een goud randje.
Overdag ben ik heel alert op leuke of bijzondere momenten, ik probeer dan ook als het mogelijk is het fototoestel gelijk te pakken. Ik vind het fijn om alert te zijn, dat was ik ook al zonder deze site, maar nu let ik dus extra op mijn fototoestel. Dat ding wat ik ook regelmatig niet bij me heb en dan helaas(?) mooie plaatjes mis loop.
Het delen van dit stukje leven van ons met jullie vind ik geweldig. Ik vind het enorm leuk dat mijn stukjes niet zomaar in een schrift verdwijnen om nooit meer gelezen te worden, maar dat ze toegankelijk zijn. Dat jullie ze lezen en er vaak heel enthousiast over zijn.

En zo is nummer 200 een feit!!!
Voor jullie alle liefs, liefde, licht en kracht die je nodig hebt. Dikke knuffels en tot gauw, op mijn stekkie wat ik zo graag met je deel!