Ode aan de fantastische vrouw bij wie ik vandaag was. Grote kans dat ze dit zelf niet zal lezen: internet is niet aan haar besteed. Ik ken haar nu 23 jaar. Ze woont in het huis waarin ze geboren is, waar ze met haar ouders leefde tot zij overleden. Waar ze samen met haar man ondertussen een groot gezin groot bracht. Ook haar man is overleden. Maar zij is altijd nog zo positief. Weet nog altijd te genieten van het leven. Haar grootste passie: praten, kletsen, onder de mensen zijn, zonder een spoortje geheugenstoornis. Ze is trots op haar kinderen, allemaal met hun eigen nukken en grillen maar ook hun lieve en zorgzame kanten. Ze is een geweldige oma en de allerliefste overgroot oma. Als ik haar bel omdat ik langs wil komen hoef ik niet te vertellen wie ik ben, ze herkent me gewoon. Zelfs al zien we elkaar nog maar twee of drie maal in het jaar. Zij is intussen 88 jaar. Ik bewonder haar mateloos. Mag ik ook zó (op die manier) een lief, oud en wijs vrouwtje worden? Nog met twee stevige benen in het leven staand, met al haar beperkingen die de ouderdom haar heeft opgelegd.