Ja, het is hier zeker stil. Weinig inspiratie heb ik om een gezellige blog te schrijven. Dan vandaag maar even geen gezellige. Tuurlijk geniet ik van de lente, de zon, blije kinderen. Mijn gewone ritme met leuke extra dingen. Maar toch… het is stil.
Stil in mijzelf gekropen hoop ik van harte dat de ontsteking in en onder mijn kies nu eens wil ophouden met pijn doen. Het weekend ging het allemaal wel, maar deze week… het wil maar niet stoppen.
In overleg met de tandarts, die ik gisteren in alle verdriet gebeld heb, zit ik nu dik onder de pijnstillers.
Heb nog even geduld, zei hij. Dus nu ben ik stil.