Na een frisse douche gingen we naar het restaurant van Peggy en Arie. Zij hadden voor ons een heerlijke Indonesische nasi gemaakt met sateh en salade erbij. Het was nog altijd mooi weer, dus aten we lekker buiten. Er lopen op het terrein bij het restaurant drie poezen rond en de ene had wel een lekker plekje gevonden bij Kees! Deze maaltijd was voor velen de afsluiting van het weekend, de volgende dag ging bijna de hele groep voor of na het ontbijt weer richting huis!

  
Na lang uitslapen kwamen we eindelijk tegen de middag ons bed uit.Ik moest de kinderen even uitleggen wat brunchen was en na de brunch gingen we op pad naar de kano-tocht. Bijna de hele groep deed hier aan mee. Stap voor stap kregen we per groepje een kano, reddingsvesten en een ton voor droge spullen. Dan naar de opstap-plaats gelopen. Groepje voor groepje gleden we de natuur in. De zon op onze sneot. We hoorden het ruisen van de watervallen. Er kwam een libelle op de hand van Tim zitten. We zagen 3 kikkers, hagedissen en vele vlinders. We hoorde veel verschillende vogels fluiten. Sommige stukken was het water gevuld met waterplanten die vrolijk in bloei stonden. De stroming was niet de hele route constant, maar bij watervalletjes wat sterker en er tussen wat rustiger. Op een rustig stuk gingen Tim en Evaline zelf roeien. Dan was er opeens een spannend stukje. Een kano voor ons zat vast en wij botsten er zachtjes tegen aan. De kano achter ons had meer vaart en klapte zijwaarts. Die kinderen snel in onze kano over gestapt. Daarna sloeg hun kano om en gingen we naar de overkant op een strandje om hun met zijn viertjes opnieuw in de kano te helpen. Maar we gingen eerst nog een andere groep helpen. Gezin ging zonder pardon met zijn viertjes (twee kleine kindjes) koppie onder. Iedereen hielp elkaar en half uur later vertrokken we weer. Kinderen weer gerust gesteld.
Bij de laatste bocht mochten we een grote waterval af. Natuurlijk gleden wij niet prachtig in het midden met de stroom mee naar beneden. Wij kwamen tussen de rotsen terecht. Zaten vast en deden alles om zo snel mogelijk weer los te komen. Wat uiteindelijk natuurlijk wel lukte. Daarna gingen we verder stroomafwaarts. Net als de anderen voor ons. Helaas. We moesten omkeren en terug varen. Maar dat was wel erg moeilijk. Tot halverwege kwamen we en werden door sterke mannen de kant op geholpen. De kinderen waren van alle manoevres en botsingen toch wel erg geschrokken, Evaline kreeg een flinke huilbui van alle spanning toen we op de kant zaten. Het einde van een kanotocht die zo mooi begon en zo spannend was ge-eindigd! Maar wij waren ongedeerd en veilig de tocht door gekomen.