“Mama… kun je dit weer maken?”
Ja, dát is nou het eerste wat ze zegt… niet zo van: “ojee mama, ik heb iets wat kapot is”… neeeeheee… “kun je…”
Tja dat heb je met een mam die een beetje handig denkt te zijn, grin!
Dus kroop ik maar weer achter de naaimachine. De lange mouw die kapot was werd samen met de andere mouw een korte mouw. Dan pak ik gelijk dat ellendige vest aan… een heerlijk vest met een veels te dikke capuchon. Die moest er maar af. En.. jawel, nu ben ik dik tevreden: geen last meer onder mijn jas van die dikke muts.
Mijn papa en mama konden eigenlijk ook altijd alles wel weer maken als het kapot was. Daar had ik eindeloze bewondering voor. Toen ik oude genoeg was, leerden ze mij beide hoe dat te doen. Ik kreeg electro-lessen van papa, leerde naaien van mama en creatief zijn deden we gewoon altijd. Tegen de tijd dat Tim en Evaline groot genoeg zijn hoop ik ze dat ook mee te geven.
Dat ze zelf een fietsband kunnen plakken, een autoband kunnen wisselen, de glijdertjes onder een stoel kunnen vervangen, knoopjes aan naaien, ritsen heel maken en allerlei ander “kapot” weer repareren.