Intussen ken ik haar al bijna 22 jaar.
Zij werkte 32 jaar bij de”Bernardus”.
Vandaag nam zij afscheid. Lekker uitgewerkt.
Vol trots hoorde ik de speeches en de verhalen van collega’s en bewoners. Een ieder was het er over eens: “de Bernard” gaat haar missen: mijn schoonmoeder.
Toch zal ik ook diezelfde plek gaan missen. Toen ik geboren werd, woonde oma Post er al. Wij kwamen er iedere zondag een uurtje op bezoek. Heel gewoon was dat voor ons: een bejaardenhuis. Voor Tim en Evaline is het juist niet gewoon: wij kennen er op dit moment niemand en komen er dus nooit.
Toen ik kon gaan werken, werkte ik jaren lang op de receptie van dit bejaardenhuis, in het weekend. Dat verdiende nog best flink in die tijd.
Vakantiewerk deed ik er ook, op de administratie en in de activiteitenbegeleiding liep ik er stage. Een plek waar ik dus, zo realiseerde ik mij vandaag, best heel veel en heel lang kwam.  Leuk was het om nog even mijn oude buurvrouw te ontmoeten, een vriendin-oud collega van weleer en natuurlijk tante Gemma (collega van Nel). De vehalen van Nel maakte dat ik me nog altijd een beetje verbonden voelde met de Bernardus. Vandaag een afscheid.