91 is ze. Haar ken ik nu 26 jaar. Bij haar in huis woonde ik op kamers. Ze liet me vrij maar hield me stiekum wel wat in de gaten. Ik was dan ook nog maar net 17 toen ik bij haar kwam. Later huurden Kees en ik samen een hele verdieping bij haar. een fantastische vrouw. Geweldig, als ik later groot ben en oud mag worden.. nou dan graag zoals zij. Fit, wijs, gezond van geest en vermaakt zich nog elke dag. Geniet van de kleine dingen. Het contact is nooit verloren gegaan en nog altijd zien we elkaar een paar maal per jaar. Ze wist nog van onze dromen om “ooit” de randstad uit te gaan. Toen ze gister het kaartje kreeg.. begreep ze het. Vandaag belde ze me direct op om eens haarfijn te horen welk verhaal er achter het verhuiskaartje schuil ging. Ja… ze wenst ons veel, heel veel geluk, en dat meent ze. Ze vraagt me om haar niet te vergeten… ik hoef niet (meer) langs te komen zoals we gewend zijn, als ik maar af en toe bel. En met een zuiver geweten beloof ik haar dat. Lieve woorden klinken na en brengen een glimlach op mijn gezicht. Zij is geweldig.