Ja… ik wil!
Juni 2010… schreef ik een stukje waarin mijn verlangen naar hier.
Een plaatje van de voordeur erbij.
Een jaar later stel ik mezelf opnieuw de vraag: wil ik nog steeds….
Ja… ik wil!
Ja… ik wil, met heel mijn hart en ziel. Voorlopig nog en voor héél lang.
Een nieuw plaatje van de voordeur erbij.
We hebben ongelooflijk veel plezier gehad het afgelopen jaar.
De energie barst zowat mijn lijf uit.
Hebben we goed gedaan, een jaar geleden de keuze voor deze provincie, deze stad, deze straat, dit huis, deze school? Ja, ja, ja, ja en ja.
We leerden de omgeving kennen, in het begin nog met de navigatie.
We leerden de mensen kennen, in het begin nog met een ‘harde G’.
We leerden de lesmethodes op school kennen, in het begin nog met vallen en opstaan.
We leerden de school met activiteiten kennen, in het begin nog met schroom.
We leerden de reis naar het westen kennen, in het begin nog met veel te veel mee voor onderweg.
We leerden de keuzes te maken: wat doen we wel, wat doen we niet mee, in het begin nog te voorzichtig.
We leerden de gastvrijheid kennen, in het begin nog zo verbaasd hierover.
We leerden de winkels kennen, in het begin nog verrast dat alles zo dichtbij is.
We leerden het huis kennen, in het begin nog zoeken naar een aangenaam klimaat en waar de spulletjes fijn staan.
We leerden de taal kennen, nu met zachte “G”, “ik ben het beu” en “wa is da?” “wa heb’ie daan dan?”
Oosterhout is anders dan Lisse. Oosterhout is wat we er van verwacht hadden, een jaar geleden.
Toen was het huis voor mij “liefde op het eerste gezicht”.
Nu is die liefde verdiept en nog uitbundiger geworden.
De voordeur met onze namen er op, met ons lampje er naast.
