Een jaar in dienst van Home Instead Tilburg.
In april begon ik met 3 uur bij fam. 1, in september werd dat 2x 3 uur.
In mei startte ik met 2×3 uur bij, fam. 2, eind december ben ik bij hen gestopt.
In juli kreeg ik erbij 1x 4 uur bij fam. 3.

Ik nam in de zomer 2 weken vakantie en de week van de herfstvakantie was ik vrij.
Ik heb me nooit hoeven ziek melden (trots!).
Ik volgde de trainingen: basiscursus, persoonlijke verzorging en dementie. (Allemaal even interessant en vooral goed om ervaringen van collega’s te mogen horen en delen).
Ik had tijd om bij de zomerborrel te zijn (leuk!).
Herfst-, winter- en voorjaarsborrel lukte mij niet, helaas.
In december was er een evaluatie gesprek gecombineerd met een nieuw contract.

Bij fam. 2 was het voor hen en ook voor mij een onrustig jaar, de val van mevrouw (waarbij ze haar heup brak) en de steeds groter wordende vergeetachtigheid van meneer. Ik startte er alleen en werkte uiteindelijk 2 collega’s in die nu samen met een derde collega 6 dagen in de week 6 uur per dag klaar staan.
Wat heb ik genoten van haar gezelligheid. Haar gekeuvel. Samen poetsten we, deden we de boodschappen. Ik kon haar geen groter plezier doen dan door haar mee te nemen naar een tuincentrum: bloemetjes is helemaal haar ding. We fietsten samen vele kilometers. Wisten we de weg niet meer, bood de navigatie uitkomst. We kookten samen de warme maaltijd en maakten in de zomer heerlijke fruitsalades. Ik ging samen met haar terug naar plekken die belangrijk waren geweest in het verleden en hoorde zo allemaal bijzondere dingen uit haar jeugd.

Bij fam. 1 leerde ik mevrouw “te lezen”. Belangrijk omdat mevrouw door afasie niet goed kan praten.
Een stevige vriendschappelijke band bouwden we samen op. Samen komen we er wel. Naast oefenen met lopen, oefeningen voor de armen en het spelen met woorden, zijn we samen graag in de keuken bezig. Voorbereiden van de maaltijd, bakken van iets lekkers het maakt niet uit.
Creatief zijn we ook: eerst samen naar de Action om leuke materialen aan te schaffen en dan aan de slag om een mooi dienblad op te maken in een gezellig thema. De winter gebruikten we ook voor het maken van kaartjes. We zijn graag buiten aan de wandel samen en hebben dan dikke pret. De molen, het aardbeienterras of het tuincentrum zijn wel de plekken waar we graag naar toe gaan. Ik ga soms met haar mee naar de logopedie, de fysiotherapie of de tandarts als dat zo uitkomt.

Bij fam. 3 is de middag vaak een beetje hetzelfde, wat voor mevrouw veel houvast geeft. We drinken eerst een kopje thee samen, waarbij zij lekker alles van zich af kan kletsen. Of het nu actuele avonturen, dingen uit het verleden of een brok emotie is… het mag allemaal. Daarna gaan we samen wat poetsen in huis. Het eind van de middag zijn we in de keuken te vinden om de warme maaltijd klaar te maken. Tot ik kwam deed haar man dat elke avond. Hij zag dat het koken voor haar te moeilijk werd. Ik geef haar instructies, stap voor stap en zo kan zij haar favoriete hobby toch weer doen. Zo gaaf, ze is hier zo blij mee: “ik voel mijn zelfvertrouwen weer terugkomen” zei ze me. Bij de molen gaan we soms mixen halen voor koekjes of pannenkoeken. Dat uitstapje is voor haar heel bijzonder en de mixen zijn later weer leuk om te maken! Soms werk ik in de ochtend bij haar en dan maken we samen een heerlijke lange boswandeling. Eenmaal mocht ik 8 uur bij haar zijn, samen een hele dag was ongelooflijk leuk.

Wat maakt dit werk zo leuk?
– individuele aandacht: gericht naar de persoon en zijn leven de activiteiten aanpassen
– mijn liefde kunnen geven
– met mijn geduld de ander op weg helpen en toch iets te laten doen wat eerst niet meer lukte
– het wegnemen van zorgen, geven van hoop
– net dat ene weten te zeggen wat kracht geeft voor de toekomst
– een luisterend oor mogen geven
– een schouder om op te huilen en een knuffel geven als troost
– mijn accuratesse, creativiteit en communicatieve eigenschappen komen volop tot bloei in dit werk.