Deze week ging ik naar het CBR voor een rijtest.
Naar aanleiding van mijn eigen verklaring waarin ik had verteld dat ik voortaan bij het auto rijden een orthese nodig heb, werd ik opgeroepen voor een rijtest.
Dit is geen examen.

Op mijn rijbewijs komt een extra code te staan.
De code laat zien dat ik bevoegd ben te rijden met de orthese.
Zo kan ik nooit hierover discussie krijgen met wie dan ook.

De test gaf mij een gevoel van zekerheid dat ik het inderdaad nog gewoon goed kan: auto rijden.
Ik heb genoeg kracht in mijn armen die ik via mijn handen aan het stuur kan overbrengen.
Dus geen stuurbekrachtiging noodzakelijk.
Dit werd via een speciale meter gemeten.

Mijn wijsvinger gaat ontspannen mee maar heeft duidelijk zijn functie verloren.
Die functie wordt opgevangen door de andere drie vingers en duim.
Zo goed dat ik functioneer als normaal.
Dit werd bekeken en beoordeeld tijdens een half uur durende rit in mijn eigen auto.

Dus… geslaagd voor de test, zoals ik al verwacht had.
Op naar nog vele mooie veilige kilometers!

Aan de chirurg schreef ik deze week een berichtje.
Zij was niet bekend met deze orthese en ik had beloofd mijn ervaring te delen.
Een deel van de brief:
*****
De eerste week had ik in mijn hele hand veel spierpijn.
Mijn onderbewuste dacht vast: ik voel, dus ik kan alles.
Het systeem moest even leren hoe de vinger nu beweegt.
Ik was echt onhandig met misgrijpen of dingen laten vallen.

Dan is er een omslag. Mijn systeem heeft het begrepen.
Wanneer ik weet dat ik mijn vinger ga belasten, doe ik de orthese aan.
Hij blijft goed op zijn plekje zitten. Wanneer mijn handen nat worden zit hij los. Dat went snel.
Ik was al gewend tuin- en huishoudelijk werk met handschoenen aan te doen, dat is nu extra fijn: zo kan ik hem niet kwijt raken.

Ik draag de orthese zoveel als ik denk dat goed is.
In mijn omgeving heeft eigenlijk niemand meer in de gaten dat ik de orthese gebruik.
Mijn fijne motoriek is soms wat lastig, dat neemt mijn middelvinger over.
De grove motoriek is gewoon normaal.

Juist door het kunnen blijven gebruiken van het pip-gewricht stoot ik nauwelijks mijn vinger.
Van de week bij de huisarts was de conclusie: het ganglion is nu klein.
Ik heb dagelijks niet meer de gemene scherpe nare pijn meer.
Kan daardoor mijn normale activiteiten goed doen en lekker slapen in de nacht.