Steeds een beetje beter. Als je opeens niets meer kunt na een val is ieder stapje er eentje vooruit. Ik heb nog vele stapjes te gaan, maar ik kan gelukkig vooral in mijn rug goede vooruitgang voelen. Belofte maakt schuld, ik heb nu een extra trapje voor op de bovenverdieping…. Want ik mag niet meer op een krukje gaan staan. Tussen alle zorgen rond Dicky lag ik ongeveer de hele week horizontaal. Intussen probeer ik op zoek te gaan naar: rust voor de enkel en bewegen voor de rug… met dank aan de krukken die ik mocht lenen. Dicky is nog altijd niet terug.