Het afscheid van de mevrouw bij wie ik vier jaar was, was afgelopen woensdag.
Van te voren mocht ik mee rijden in de rouwstoet.
In de aula zag ik zoveel mensen die ik in die vier jaar ook had leren kennen. Ik besefte daar gelijk hoe “intiem” het contact is gegroeid in dit gezin.
Tijdens de uitvaart heb ik mijn stukje met gedichtje kunnen vertellen.
En het lukte om dit duidelijk en rustig te doen, op dat moment zonder traan.
De traan biggelde daarna over mijn wang en zo was het goed.
Wat vond ik het fijn om dit met hen te delen.

Echt een heel bijzonder en mooi einde en afscheid van vier heel intensieve maar fantastische jaren:
– zo een fijn plekje zal ik nooit meer vinden
– zo een bijzondere band die ik met deze mevrouw voelde was echt uniek
– als ik opnieuw zou moeten kiezen zou ik het zeker weer zo doen
– nee, ik heb geen spijt van de keuzes die ik maakte en de grenzen die ik in de laatste periode zelf overging om er echt voor haar te zijn
– en tóch nu  heel erg blij met de keuze om zorg te mogen verlenen aan cliënten in een instelling