Het is vreemd in de vroege ochtend als ik op de snelweg (nu nog maar 100 km per uur) naar mijn werk rij. Echt heel stil. Een paar weken geleden stond ik hier steeds in de file.
Een eigen foto van de locatie waar ik nu werk. Op de eerste verdieping is de afdeling waar ik vast werk. Gelukkig ben ik (zijn wij viertjes) nog steeds kerngezond!

Wat was het mooi weer van de week en wat super lief dat mensen dan muziek komen maken buiten. Een geluidsinstallatie die er voor zorgde dat de mensen binnen alles goed konden horen. Een half uur bekende en minder bekende liedjes, wat een feest voor onze cliënten maar zeker ook voor alle personeel.
Van een gulle gever waren bossen tulpen gebracht die je als personeel mee naar huis mocht nemen. Lief zijn deze gebaren.
Toch maken ze niet dat het minder angstig of vermoeiend is om te werken in deze barre tijden.
Het is niet leuk voor onze cliënten dat er geen bezoek meer mag komen. Dit geeft onrust. Maar voor onszelf is het ook niet leuk om alles op afstand met de cliënten te doen. Ik probeer zo goed mogelijk mee te bewegen, maar wat kost dit een inspanning: het aanpassen, creatief oplossen, de drukte van collega’s afvangen zodat bewoners hier niet te veel van mee krijgen…