Het liefst had ik de tijd even willen stil zetten, met al mijn herinneringen alleen, stil in een hoekje zitten. Mijn gedachten gaan uit naar hen die nu achter zijn gebleven. Zonder oom Jos verder moeten gaan. In gedachten stuur ik ze maar liefde, licht en kracht, zoveel als ze nodig hebben.
Maar het leven hier gaat gewoon door. Eigenlijk is dat maar goed ook, zo zouden we het zelf toch ook willen. En zo zaten wij dan vanmiddag te knutselen. Voor een lieve juf, voor een juf die met zwangerschapsverlof gaat en voor Sinterklaas. Morgen komt Sinterklaas in het land en mogen de schoentjes gezet worden. Met een mooie tekening dit keer!