De griep-restanten… ik probeer ze moedig weg te werken.
Enerzijds rustig mijn gewone (werk) dingen op te pakken en de wandelingen die ik zo graag maak, toch weer op te pakken. Anderzijds door toch extra rust te nemen en tijd voor herstel.
Maxi zoekt mij dan trouw op, maar ook Pepsie lijkt mij stevig in de gaten te houden.
De korte wandeling in het bos, met een paar stops om op adem te komen, maar wat was het genieten van de zon en blauwe lucht.

Deze week, na lang, weer af kunnen spreken met mijn vriendinnetjes. We aten een heerlijke kha lunch, met pompoensoep, quiche en salade en het toetje maakte ik van bosvruchten met mascarpone/slagroom.
De ukelele afgestoft, alles bij gekletst, mijn lieve buuf en ik maakten weer muziek.

Intussen 20 en 19 jaar geleden. Bizar dat we al zo lang geen nieuwe herinneringen meer maken. Dat we elkaar al zo lang niet geknuffeld, gekoesterd en gezien hebben.
Ruimte voor herinneringen, zachte liefde en verwondering. Het leven gaat door, zelfs toen 20 en 19 jaar geleden de wereld leek stil te staan.