Jaren keek ze mee over de schouders van Tim. Hij kreeg een rapport, zij niet. Hij kreeg er altijd wel wat leuks voor.
Dit jaar zij “eindelijk” ook. Stilletjes stapt zij met me mee naar huis. Blij dat ze nu eindelijk ook een rapport heeft, maar vooral angstig voor de “beoordeling”. We kijken samen en langzaam wordt ze blij. Natuurlijk mag zij trots zijn op de behaalde resultaten. Met een “goed” voor inzet ben ik al meer dan tevreden. Een extra knuffel kreeg ze van mij en de rest van de middag huppelde ze vrolijk rond 🙂